'Tot het laatst toe heeft LUCEBERT zich uitgeleefd in zijn vlekken, vegen en spatten, niet om ze te verfraaien of metafysisch op te tuigen, maar om te zien of ze, nu alles zwart en uitzichtloos wordt, nog een minimum aan blikverruiming, dus aan levensmogelijkheden toestaan. Voor de tekenaar betekent dat: een minimum aan zinvolle bewegingen. Niet een verheven idee, maar een vlek als levenswerk, zo letterlijk mogelijk, dat is wat deze schat aan tekeningen ons laat zien, de aanvaarding dat wijzelf niet veel meer zijn dan een vlek, een inslag van het toeval, met de essentiële toevoeging dat we dat toeval zo aandachtig en bewust, zo vitaal en veelvormig mogelijk moeten belichamen.'Als scholier kocht CYRILLE OFFERMANS zijn eerste dichtbundels van Lucebert (1924-1994), kort nadien bezocht hij een expositie van tekeningen en schilderijen van de grillige meester; twee gebeurtenissen die het begin markeren van een levenslange fascinatie. De laatste jaren bezocht hij regelmatig Luceberts voormalige atelier in Bergen. Daar trof hij onder meer duizenden tekeningen aan, keurig opgeborgen in dozen en voor het overgrote deel, behalve door enkele intimi, nooit door iemand gezien. VLEK ALS LEVENSWERK is de vrucht van deze bezoeken.